Na een noodlanding in de woestijn ontmoet een piloot een kleine jongen. De jongen vertelt honderduit over de planeet waar hij vandaan komt, de bloem waarmee hij samenwoonde en het gevecht dat hij levert met het leven.
De Kleine Prins is een klassieker die je zoals elk goed sprookje aan steeds weer nieuwe generaties kunt doorvertellen. Maar het is niet louter een kinderboek. Schrijver Antoine de Saint-Exupéry schreef het verhaal toen hij in een hotel in New York verbleef, een jaar voor zijn dood. Het heeft er alle schijn van dat hij toen behoorlijk aan de grond zat en dat schemert door in de schriftuur. Naar het einde toe sluipt er een toon binnen die even poëtisch als diepzinnig is. De dialogen die de prins voert met zowel de vos als de slang zijn doortrokken van weemoed en levenswijsheid.
De Kleine Prins is het uitgangspunt voor reflectie en persoonlijke verhalen van de acteurs. In de jeugd - en familievoorstelling (11-14 jarigen en hun ouders) stellen ze vragen aan zichzelf maar ook aan de jonge toeschouwers: 'Hebben jullie je ooit al afgevraagd waarom jullie papa en mama jullie eigenlijk op de wereld gezet hebben?'
Voor al wie het kind nog in zich draagt en vaak nog letterlijk zinnen kan citeren uit het boekje dat we allemaal op de schoolbanken onder ogen kregen, speelt Malpertuis ook een voorstelling voor volwassenen van De Kleine Prins.
In de volwassen versie tasten de acteurs hun eigen ambities af: wel of niet kinderen op de wereld zetten, zijn er nieuwe mogelijkheden buiten het traditionele gezinsverhaal, bedank ik toch liever voor de verantwoordelijkheid?
De voorstelling baadt in een sprookjesachtige, Disneyachtige scenografie... wie laat zich immers niet graag onderdompelen in een wereld van licht en kleur? Dat is toch van alle tijden, en alle leeftijden?
